30 Dec 2002 - Imaginative story
ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಸುಮಾರು ಮೂರು ವರುಷಗಳು ಕಳೆದಿರಬಹುದು. ನಾವಾಗ ಮುಂಬಯಿಯ ನಗರದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸದ ಕಾರಣದಿಂದ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನನ್ನ ಅತ್ತೆಯ ಸಂಬಂಧಿಕೊರೊಬ್ಬರ ಮಗಳನ್ನು ಮುಂಬಯಿಯಲ್ಲಿರುವ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಮದುವೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಮದುವೆ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತಾದ ಕಾರಣ ಹುಡುಗನ ಕಡೆಯವರು ಮುಂಬಯಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೋಸ್ಕರ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಸಮಾರಂಭವನ್ನು (reception) ಒಂದು ಭಾನುವಾರ ಸಂಜೆ 6 ಕ್ಕೆ churchgate ಸ್ಟೇಷನ್ ಹತ್ತಿರದ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಡಿದ್ದರು. ನಮ್ಮ ವಾಸವೂ ಮುಂಬೈಯಿಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನಮಗೂ ಆಮಂತ್ರಣ ಬಂದಿತ್ತು.
ಹೇಗೂ ಆಮಂತ್ರಣ ಬಂದಿದೆ. ಮುಂಬೈನಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಿಗಳು reception ಗೆ ಬಂದಾಗ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿದಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತದೆಯೆಂದು ನಾವು ಯೋಚಿಸಿ ಒಂದರ್ಧ ಗಂಟೆ ಮುಂಚಿತವಾಗೆ ಆಮಂತ್ರಣದ ಜಾಗವನ್ನು ತಲುಪಿದೆವು. ನನ್ನಾಕೆ ಹೊಸ ರೇಶಿಮೆ ಸೀರೆಯನ್ನು ಉಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಮಗನಿಗೆ ಹೊಸದಾದ ಇನ್ನೂ ಉಪಯೋಗಿಸದ ಡ್ರೆಸ್ ಹಾಕಲಾಗಿತ್ತು.
ಈ ಸಂಜೆ ಸಮಾರಂಭ ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇರೆಯ ತರಹ ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದರು. stage ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿಗೆ ಅಂದರೆ ನವ ದಂಪತಿಗಳಿಗೆ ಯಾವ ತರಹದ ಸ್ಪೆಷಲ್ ಕುರ್ಚಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಸಾಕಷ್ಟು table ಮತ್ತು ಕುರ್ಚಿಗಳನ್ನು ಹಾಕಿದ್ದರು. ನವ ದಂಪತಿಗಳೇ ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಎಲ್ಲಾರನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸುದುವುದೆಂದಿತ್ತು.
ತನ್ನ ಸಂಬಂಧಿಕರೆಲ್ಲರನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲು ನನ್ನಾಕೆ ನಮ್ಮ ಮಗನನ್ನು ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಕೊಟ್ಟು ಎಲ್ಲರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮದುವೆಯಾದ ಹುಡುಗ ಆಗಲೇ ready ಆಗಿ ಸಂಜೆ ೬ ಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಹಾಜರಿದ್ದ ಮತ್ತು ಬಂದವರನೆಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಬರುತ್ತಿರುವವರನ್ನೆಲ್ಲ ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದನು. ಮದುಮಗಳು ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ನಿಧಾನಿ. ಇನ್ನೂ ಡ್ರೆಸ್ ಮಾಡಿ ತಯಾರಿಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಸಭಾಂಗಣಕ್ಕೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಹುಡುಗ ಮತ್ತು ಅವನ ಕಡೆಯವರು ಹೊಸಬರು. ಹಾಗಾಗಿ ಒಂದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹುಡುಗ ನನ್ನಾಕೆಯ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಂತೆ ಇವಳು ತನ್ನ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನನ್ನನ್ನೂ ಕರೆದು ನನ್ನ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಸಹ ಮಾಡಿಸಿದಳು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮಗ ತುಂಬಾ ಹಠ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ ಅವನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ನಾನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಸಭಾಂಗಣದ ಬೇರೆಡೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದೆ. ನನ್ನಾಕೆ ಮತ್ತು ಮದುಮಗ ಹಾಗೆಯೇ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆಸಿದ್ದರು. ನನ್ನವಳು ರೇಶಿಮೆ ಸೀರೆಯನ್ನು ಗುಜರಾತಿ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಉಟ್ಟಿದ್ದು ಎಲ್ಲರ ಕೇಂದ್ರ ಬಿಂದುವಾಗಿದ್ದಳು. ಆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಒಳಗೆ ಬಂದಂತಹ ಅತಿಥಿ ದಂಪತಿಗಳು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಪುಷ್ಪಗುಚ್ಚ ಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಹುಡುಗನ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ನಾನವರನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಅವರಾಗಲೇ ಹುಡುಗನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಿದ್ದರು. ಅನಾಹುತಕ್ಕೆ ಎಡೆ ಮಾಡಿಕೊಡಬಾರದೆಂದು ಕೂಡಲೇ ಮಗನನ್ನು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಿ ಅಮ್ಮನ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗು ಎನ್ನಲು ಮಗು ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಓಡಿ ಇನ್ನೂ ಎರಡು ವರ್ಷದವನಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಸರಿಯಾಗಿ ಓಡಲಾಗದೆಯೇ ಬಿದ್ದುಬಿಟ್ಟನು.
ಆ ಅತಿಥಿ ದಂಪತಿಗಳು ಹುಡುಗನ ಕೈ ಕುಲುಕಿ ಪುಷ್ಪಗುಚ್ಛವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಇನ್ನೇನು ನನ್ನಾಕೆಯ ಕೈಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಪುಷ್ಪಗುಚ್ಛವನ್ನು ಕೊಡಬೇಕು ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಗ ಜೋರಾಗಿ ಅಳುವುದಕ್ಕೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದ. ಮಮ್ಮಿ ಮಮ್ಮಿ ಎಂದು ಕಿರುಚಿದಾಗ ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಮಗುವಿನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿತು. ಆ ಅತಿಥಿ ದಂಪತಿಗಳ ಗಮನ ಕೂಡ ಮಗುವಿನ ಕಡೆಗೆ ತಕ್ಷಣ ಸೆಳೆಯಿತು. ಇವಳೂ ಮಗನನ್ನು ನೋಡಿ, ಓಡಿ ಬಂದು ಕೂಡಲೇ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾಂಭಿಸಿದಳು. ಈ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಆ ಅತಿಥಿ ದಂಪತಿಗಳು ಗರಬಡಿದವರಂತೆ ನೋಡಿದರು. ನಂಬಲಿಕ್ಕೇ ಆಗದಂತೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅವರಿಗೇನೂ ಅರ್ಥವಾಗದಂತೆ ಹಾಗೆಯೇ ಸ್ತಬ್ಧರಾಗಿ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು.
ನಾನೂ ಕೂಡ ಮಗನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ನನ್ನ ಸ್ಥಾನ ಗೊತ್ತಾಗಲೆಂದು ಕರವಸ್ತ್ರ ಇದ್ದರೂ ಇವಳ ಸೀರೆಯ ಸೇರಗಿನಿಂದ ಮಗುವಿನ ಕಣ್ಣನ್ನು ಒರೆಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಅಂತೂ ಆ ಅತಿಥಿಗಳಿಗೆ ಸಂದೇಶ ರವಾನೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇವಳು ಮಗುವನ್ನು ಸಂತೈಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಮದುಮಗಳು ಸಭಾಂಗಣಕ್ಕೆ ಬಂದು ಮದುಮಗನ ಜೊತೆಗೆ ನಿಂತು ಆ ಅತಿಥಿಗಳಿಗೆ ಕೈ ಮುಗಿಯಿತ್ತುರುವುದನ್ನು ನಾನು ಗಮನಿಸಿದೆ. ಅನಾಹುತ ಅಂತೂ ತಪ್ಪಿತ್ತು. ನನಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿಟ್ಟುಸಿರು.
ಇದುವರೆವಿಗೂ ನನ್ನವಳ ಸೌಂದರ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇನು ಮಹತ್ವ ಕೊಡದ ನಾನು ಅದರ ಮಹಿಮೆಯನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಈ ಸನ್ನಿವೇಶ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿತು.
***
Reception Realisation - Imaginative story
It had been about three years since our wedding. We were living in Mumbai then, both working in the city. The daughter of a relative of my mother-in-law had been married to a local Mumbai boy. Since the wedding itself took place in Mysore, the groom’s family organised a small reception for their Mumbai friends. It was scheduled for a Sunday evening at 6 PM in a hall near Churchgate station. Living in Mumbai ourselves, we were invited.
Since we were invited, and hoping to meet our Mumbai relatives who would attend, we decided to arrive about half an hour early. My wife wore a brand new silk saree, and our son was in a fresh, unused outfit.
The evening was organised a little differently. There was no stage and no special seating for the newlyweds. Instead, the hall was filled with tables and chairs. The idea was that the bride and groom would walk around and personally greet all the guests.
My wife handed our son over to me so she could circulate and chat with her relatives. The groom was already there, ready at 6 PM, and had begun mingling with the early arrivals. The bride, however, was running late, which was characteristic of her slow-paced nature.
The groom and his family were strangers to us. At one point, the groom approached my wife. She introduced herself and then called me over to introduce me as well. Our son was being particularly fussy right then, so I took him and moved to a quieter area of the hall. My wife and the groom continued their conversation. Dressed in her Gujarati-style silk saree, my wife was quite the center of attention.
Just then, a guest couple walked in, each holding a bouquet, and headed straight for the groom.
Fortunately, I saw them. They had already reached the groom, and to prevent an awkward situation, I quickly set my son down and told him to go to his mother. The two-year-old ran a few steps but, unable to navigate the crowd, tumbled and fell.
The guests shook the groom's hand, gave him one bouquet, and were just about to present the second one to my wife, when my son erupted into a loud cry. His scream of "Mummy! Mummy!" immediately drew everyone’s eyes. The attention of the guest couple also snapped to the child. My wife saw him, rushed over, scooped him up, and began to comfort him. The guest couple stood there dumbstruck, staring as if they had just witnessed something unbelievable, frozen and unsure of what was happening.
I quickly joined them. To firmly establish my role, I started wiping my son’s tears with the end of my wife's saree, ignoring the handkerchief in my pocket. The message had been successfully delivered to the guests.
As my wife continued to soothe our son, I noticed the actual bride finally enter the hall. She took her place next to the groom and started greeting the guests with folded hands. The potential blunder had been averted. I let out a profound sigh of relief.
Up until that moment, I hadn't truly appreciated the significance of my wife's beauty. This simple incident, however, made me genuinely realise its power.
***
