History on Veda
The composition of the Veda may date back to the period between 600 BC and 2500 BC. However, there is no consensus on this. Hence, the dates shown here may not be correct. Understanding the concept is more important. The concept of the entry of Aryans in 1500 BC and their bringing the Vedas has lost its authenticity due to findings as old as 3000 BC in various places (Dwaraka, Cambodia, Vietnam, Indonesia, etc.) related to Sanatana Dharma. Unfortunately, Westerners are not ready to accept Hindu mythology due to Indians not providing sufficient proof regarding the dates of the scriptures.
The Age of the Vedas
The age of the Vedas, according to modern thinkers, extends back to 18,000 to 25,000 years BC, yet no one has been able to definitively determine the time period of the Vedas so far.
It has been said that deciding the composition date of the Vedas is not possible for anyone on this Earth. The importance given to this speculative matter is that whenever studies are conducted, the process of indicating one time period or another has continuously been underway.
According to Max Müller, the composition of the Vedas is between 1000 and 3000 years BC. Westerners often assert this to be correct. One reason for this might be that the Indians living during Max Müller's time had little scientific understanding or platforms to present their arguments. Another reason is the modern scientific community’s reluctance to accept the knowledge possessed by Indians.
Hypotheses on the Vedic Period from a Modern Perspective
The following are the hypotheses found regarding the Vedic period from a modern perspective:
- Macdonell and Max Müller's view – 1200 BC
- Hugo Winckler's assertion – 1400 BC
- Ed. Meyer's argument – Earlier than 1500 BC
- Based on the similarity with the Avesta, it is placed after 1500 BC
- According to Winternitz – 2000 BC
In the calculations of Germany's Jacobi and Bal Gangadhar Tilak – Said to be earlier than 4500 BC.
Despite all these debates, the fact that the determination of the Vedic age remains unclear can only be considered its unique characteristic and the secret of its antiquity.
An Example
A tradition of showing the Arundhati star during marriage ceremonies is prevalent in South India. This custom came into practice as an honor to Arundhati's chastity, as mentioned in the Puranas. The truth is, there is an ancient reference that the groom should show the bride the Dhruva Nakshatra (Pole Star) that glows in the North direction at dawn. According to Jacobi's view, based on astronomy, such a bright star existed around 2780 BC. Similarly, even considering the time of the equinox mentioned earlier, there is an opinion that the period between 2500 BC and 4500 BC constitutes the Vedic Age. If one were to ask whether there is universal acceptance for this, even that has not been achieved.
**
Writings from Wikipedia
The Vedas (/ˈveɪdəz, ˈviː-/;[4] Sanskrit: वेदः vedaḥ, "knowledge") are a large body of religious texts originating in ancient India. Composed in Vedic Sanskrit, the texts constitute the oldest layer of Sanskrit literature and the oldest scriptures of Hinduism.[5][6]
There are four Vedas: the Rigveda, the Yajurveda, the Samaveda and the Atharvaveda.[7][8] Each Veda has four subdivisions – the Samhitas (mantras and benedictions), the Aranyakas (text on rituals, ceremonies, sacrifices and symbolic-sacrifices), the Brahmanas (commentaries on rituals, ceremonies and sacrifices), and the Upanishads (texts discussing meditation, philosophy and spiritual knowledge).[7][9][10] Some scholars add a fifth category – the Upasanas (worship).[11][12] The texts of the Upanishads discuss ideas akin to the heterodox sramana-traditions.[13]
Vedas are śruti ("what is heard"),[14] distinguishing them from other religious texts, which are called smṛti ("what is remembered"). Hindus consider the Vedas to be apauruṣeya, which means "not of a man, superhuman"[15] and "impersonal, authorless,"[16][17][18] revelations of sacred sounds and texts heard by ancient sages after intense meditation.[19][20]
The Vedas have been orally transmitted since the 2nd millennium BCE with the help of elaborate mnemonic techniques.[21][22][23] The mantras, the oldest part of the Vedas, are recited in the modern age for their phonology rather than the semantics, and are considered to be "primordial rhythms of creation", preceding the forms to which they refer.[24] By reciting them the cosmos is regenerated, "by enlivening and nourishing the forms of creation at their base."[24]
The various Indian philosophies and Hindu denominations have taken differing positions on the Vedas; schools of Indian philosophy which acknowledge the primal authority of the Vedas are classified as "orthodox" (āstika).[note 2] Other śramaṇa traditions, such as Lokayata, Carvaka, Ajivika, Buddhism and Jainism, which did not regard the Vedas as authorities, are referred to as "heterodox" or "non-orthodox" (nāstika) schools.[13][25]
VEDAS
(dates given below may not be correct)
Early literature of India 1500 BC - 600 BC
Vedas are mainly four, Rigveda, Yajurveda, Samaveda and Atharva/na/veda. ऋग्वेद यजुर्वेद अथर्ववेद सामवेद
The brahmana maintain that their religion is eternal (sanathana- सनातन). This is based on scriptures which are called Vedas वेद comprising Samhitas संहिता (hymns) and brahmanas ब्राह्मणा (rituals, etc)
PERIOD
Samhitas of Rigveda ऋग्वेद संहिता 1500 BC
Brahmanas such as aitareya(ऐतरेय), kausitaki (कौशितकी) 900 BC - 600 BC
Aranyakas (forest treaties आरण्यक) are theosophic character form the closing section of brahmanas 600 BC
Upanishads (उपनिषद्) which deal mainly with metaphysical questions are included in the Aranyakas 600 BC
VEDAS
Vedas वेदा (composed between 1500 BC and 600 BC) may be divided into three sections (kandas- कांड) viz,
- Upasana (prayer) उपासन
- Karma (rituals) कर्मा
- Jnana (knowledge) ज्ञान
- उपासन- Under Upasana come under samhita (संहिता) which embody expressions of wonder and awe at the powers of nature such as light , darkness, wind, water, rain etc.
- कर्मा- The Brahmanas which treat mainly of the sacrificial rites come under the head Karma कर्मा
- ज्ञान- The jnana kanda as represented by aranyakas is concerned mainly the nature of soul and destiny.
UPANISHAD
Upanishads are texts discussing meditation, philosophy and spiritual knowledge.
Writings from Wikipedia
The Upanishads (/uːˈpænɪˌʃædz, uːˈpɑːnɪˌʃɑːdz/;[1] Sanskrit: उपनिषद् Upaniṣad [ˈʊpɐnɪʂɐd]) are late Vedic Sanskrit texts of religious teaching and ideas still revered in Hinduism.[2][3][note 1][note 2] They are the most recent part of the oldest scriptures of Hinduism, the Vedas, that deal with meditation, philosophy, and ontological knowledge; other parts of the Vedas deal with mantras, benedictions, rituals, ceremonies, and sacrifices.[6][7][8] Among the most important literature in the history of Indian religions and culture, the Upanishads played an important role in the development of spiritual ideas in ancient India, marking a transition from Vedic ritualism to new ideas and institutions.[9] Of all Vedic literature, the Upanishads alone are widely known, and their central ideas are at the spiritual core of Hinduism.[2][10]
The Upanishads are commonly referred to as Vedānta. Vedanta has been interpreted as the "last chapters, parts of the Veda" and alternatively as "object, the highest purpose of the Veda".[11] The concepts of Brahman (ultimate reality) and Ātman (soul, self) are central ideas in all of the Upanishads,[12][13] and "know that you are the Ātman" is their thematic focus.[13][14] Along with the Bhagavad Gita and the Brahmasutra, the mukhya Upanishads (known collectively as the Prasthanatrayi)[15] provide a foundation for the several later schools of Vedanta, among them, two influential monistic schools of Hinduism.[note 3][note 4][note 5]
Around 108 Upanishads are known.
SOUL
Development of the conception of soul 900 BC - 600 BC
The conception of the soul and its destiny, like everything else, has undergone stages of development in the course of ages.
Samhitas of Rigveda and Atharva (अथर्व) Veda tell when a person dies, his spirit ( प्राण pran, breath, asu, breathing, or manah, intelligence, characterised as ajo bhago, the unborn part), it obtains a detectable abode and enters upon a perfect life which will never cease.
The shathapatha Brahmana and other later Vedic works which mention the soul as atman (आत्मन) lay much stress on its good work called Dharma (धर्म) which is described as strength of strength (kshatrasya kshatram - क्षात्रस्य क्षात्रम). According to them all persons are after death reborn into another world where they enjoy pleasures or suffer pains according to their good or evil deeds.
***
'ಹಿಂದೂ' ಪದದ ಬದಲಿಗೆ ನಾವು ಭಾರತ/ಭಾರತೀಯ (Bharat/Bharateeya/Bharatiya) ಪದವನ್ನು ಬಳಸಬೇಕು.
ಕಾರಣ:
ಸಿಂಧೂ ನಾಗರಿಕತೆಯ ನಂತರ, ಸುಮಾರು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 2000 ರಿಂದ ಕ್ರಿ.ಪೂ. 1000 ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ 'ಹಿಂದೂ' ಪದವು ಬಳಕೆಗೆ ಬಂತು. ಆದರೆ, ನಮ್ಮ ಸನಾತನ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತ/ಭಾರತೀಯ ಎಂಬ ಪದವು ಹಲವು ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ.
ರಾಜ ಭರತನ ಕಾಲಮಾನ ಎಷ್ಟು?
ಪುರಾಣಗಳು/ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ರಾಜ ಭರತನು ವೈವಸ್ವತ ಮನುವಿನ 23ನೇ ತಲೆಮಾರಿನ ವಂಶಸ್ಥ. ವೈವಸ್ವತ ಮನು ಮತ್ತು ಬುದ್ಧನ ನಡುವೆ ಸುಮಾರು 150 ತಲೆಮಾರುಗಳ ಅಂತರವಿದೆ. ಪ್ರತಿ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಸುಮಾರು 20 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿದರೆ, 150 ತಲೆಮಾರುಗಳು X 20 = 3000 ವರ್ಷಗಳು. ಬುದ್ಧನ ಕಾಲಮಾನವು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 500 ರ ಸುಮಾರಿನಲ್ಲಿ ಇರುವುದರಿಂದ, ವೈವಸ್ವತ ಮನುವು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 3500 ರ ಸುಮಾರಿನಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸಿರಬೇಕು. ವೈವಸ್ವತ ಮನುವಿನ ನಂತರದ 23 ತಲೆಮಾರುಗಳು ಸರಿಸುಮಾರು 460 ವರ್ಷಗಳಾಗುತ್ತವೆ, ಅಂದರೆ ರಾಜ ಭರತನು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 3040 ರ ಸುಮಾರಿನಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸಿರಬೇಕು. ಭರತನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸರಸ್ವತಿ ನದಿಯ ಉಲ್ಲೇಖವಿರುವುದರಿಂದ, ಆತನು ಸರಸ್ವತಿ ಕಣಿವೆ ನಾಗರಿಕತೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜೀವಿಸಿರಬೇಕು, ಇದು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಸಿಂಧೂ ಕಣಿವೆ ನಾಗರಿಕತೆಯ ಹಲವಾರು ಶತಮಾನಗಳ ಹಿಂದಿನದಾಗಿದೆ.
ಕಾಲಾನುಕ್ರಮ: ಬ್ರಹ್ಮ → ಮರೀಚಿ → ಕಶ್ಯಪ ಋಷಿ → ವಿವಸ್ವಾನ್ ಅಥವಾ ಸೂರ್ಯ ದೇವರು → ವೈವಸ್ವತ ಮನು. ಮೇಲಿನ ವಿವರಣೆಯು ಕೂಡ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹವಾಗಿದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಅವಧಿಯು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 14000 ರವರೆಗೂ ಹೋಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ನಂಬಲಾಗಿದೆ, ಆದರೆ ಇದು ಖಚಿತವಾಗಿ ಸಿಂಧು/ಹಿಂದ್ ಪದ ಬರುವ ಮೊದಲು ಇತ್ತು.
ವೇದಗಳ ಇತಿಹಾಸ
ವೇದಗಳ ರಚನೆಯು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 600 ಮತ್ತು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 2500 ರ ನಡುವಿನ ಅವಧಿಗೆ ಸೇರಿರಬಹುದು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಈ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಒಮ್ಮತವಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಇಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿರುವ ದಿನಾಂಕಗಳು ಸರಿಯಾಗಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು. ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯ.
ಕ್ರಿ.ಪೂ. 1500 ರಲ್ಲಿ ಆರ್ಯರ ಪ್ರವೇಶ ಮತ್ತು ಅವರು ವೇದಗಳನ್ನು ತಂದರು ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯು, ಸನಾತನ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಕ್ರಿ.ಪೂ. 3000 ರಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ ಅವಶೇಷಗಳು ವಿವಿಧ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ (ದ್ವಾರಕಾ, ಕಾಂಬೋಡಿಯಾ, ವಿಯೆಟ್ನಾಂ, ಇಂಡೋನೇಷ್ಯಾ, ಇತ್ಯಾದಿ) ಕಂಡುಬಂದಿರುವುದರಿಂದ ತನ್ನ ದೃಢೀಕರಣವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ಭಾರತೀಯರು ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳ ದಿನಾಂಕಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪುರಾವೆಗಳನ್ನು ನೀಡದಿರುವ ಕಾರಣ, ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯರು ಹಿಂದೂ ಪುರಾಣಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧರಿಲ್ಲ.
ವೇದಗಳ ಕಾಲ
ವೇದಗಳ ಕಾಲ ಆಧುನಿಕ ಚಿಂತಕರಲ್ಲಿ ಕ್ರಿ.ಪೂ. 18ರಿಂದ 25ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತದೆಯಾದರೂ ಯಾರೂ ಈವರೆಗೆ ವೇದಗಳ ಕಾಲವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.
ವೇದಗಳ ರಚನೆ ನಿರ್ಧರಿಸುವುದು ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲಿನ ಯಾರಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗದು ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಊಹಾಪ್ರಧಾನವಾದ ಈ ಸಂಗತಿಗೆ ಮಹತ್ವವೇಕೆಂದರೆ, ಕಾಲ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ನಡೆದಾಗಲೆಲ್ಲ, ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ಕಾರ್ಯ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆದುಬಂದಿದೆ.
ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ಮುಲ್ಲರ್ ಹೇಳುವಂತೆ ವೇದಗಳ ರಚನೆ ಕ್ರಿ.ಪೂ. 1000ದಿಂದ 3000ವರ್ಷ. ಇದನ್ನು ಪಾಶ್ಚ್ಯಾತ್ಯರು ಸರಿಯೆಂದು ಪ್ರತಿ ಪಾದಿಸತ್ತಾರೆ. ಮಾಕ್ಸ್ ಮುಲ್ಲರನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಇದ್ದ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ, ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ತಿಳುವಳಿಕೆ, ವೇದಿಕೆಗಳು ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದುದೂ ಒಂದು ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದು. ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಇದ್ದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಆಧುನಿಕ ವಿಜ್ಞಾನವು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳದಿರುವುದು ಮತ್ತೊಂದು ಕಾರಣ.
ಆಧುನಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡುವಾಗ ಕಂಡುಬರುವ ವೈದಿಕ ಕಾಲದ ಬಗೆಗಿನ ಊಹೆಗಳು, ಈ ಕೆಳಗಿನಂತಿವೆ.
1. ಮ್ಯಾಕ್ಡೊನೆಲ್ ಮತ್ತು ಮ್ಯಾಕ್ಸ್ ಮುಲ್ಲರ್ ಪ್ರಕಾರ – 1200 BC
2. ಹ್ಯೂಗೋ ವಿಂಕ್ಲರ್ ನ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಯಂತೆ – 1400 BC
3. ಎಡ್. ಮೇಯರ್ ನ ವಾದದಂತೆ – 1500 BC ಕ್ಕಿಂತ ಹಿಂದಿನದು
4. ಅವೆಸ್ತಾದ ಹೋಲಿಕೆಯ ಅನ್ವಯ ಅದು 1500 BC ರ ನಂತರದ್ದು ಎಂದಿದೆ
5. ವಿಂಟರ್ ನೀಟ್ಸ್ ರ ಪ್ರಕಾರ – 2000 BC
6. ಜರ್ಮನಿಯ ಯಾಕೋಬಿ ಮತ್ತು ಬಾಲಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕರ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದಲ್ಲಿ – 4500 BC ಕ್ಕೂ ಹಿಂದಿನದು ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ವಾದ-ವಿವಾದಗಳ ನಂತರವೂ ವೈದಿಕ ಕಾಲನಿರ್ಣಯ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಉಳಿಯುವುದೇ ಅದರ ವಿಶೇಷ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಚೀನತೆಯ ರಹಸ್ಯ ಎಂದಷ್ಟೇ ಹೇಳಬಹುದು.
ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ
ವಿವಾಹಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅರುಂಧತೀ ನಕ್ಷತ್ರವನ್ನು ತೋರುವ ಒಂದು ಸಂಪ್ರದಾಯವು ದಕ್ಷಿಣಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತವಿದೆ. ಅದು ಅರುಂಧತಿಯ ಪಾತಿವ್ರತ್ಯಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲುವ ಗೌರವವಾಗಿ, ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿತವಾಗಿರುವ ಸಂಗತಿಯಿಂದ ರೂಢಿಗೆ ಬಂದಿತು. ನಿಜವೆಂದರೆ, ಉತ್ತರದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾತಃಕಾಲ ಬೆಳಗುವ ಧೃವನಕ್ಷತ್ರವನ್ನು ವರನು ವಧುವಿಗೆ ದರ್ಶನಮಾಡಿಸಬೇಕೆಂಬ ಉಲ್ಲೇಖವಿದೆ. ಖಗೋಳಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ 2780 BC ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಅಂಥದೊಂದು ಪ್ರಖರ ನಕ್ಷತ್ರವೊಂದು ಇತ್ತೆಂದು ಯಾಕೋಬಿಯವರ ಮತ. ಅದೇ ರೀತಿ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ವಿಷುಸಂಪಾತದ ಕಾಲವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿದರೂ ಕ್ರಿ.ಪೂ. 2500-4500ರವರೆಗಿನ ಕಾಲವನ್ನು ವೇದಕಾಲ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಿದೆ. ಇದಕ್ಕಾದರೂ ಸರ್ವಮಾನ್ಯತೆಯಿದೆಯೋ ಎಂದರೆ, ಅದೂ ಸಾಧಿತವಾಗಿಲ್ಲ.
**
ವೇದಗಳು (VEDAS)
(ಕೆಳಗೆ ನೀಡಿರುವ ದಿನಾಂಕಗಳು ಸರಿಯಾಗಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು)
ಭಾರತದ ಆರಂಭಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯ: ಕ್ರಿ.ಪೂ. 1500 - ಕ್ರಿ.ಪೂ. 600.
ವೇದಗಳು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನಾಲ್ಕು: ಋಗ್ವೇದ, ಯಜುರ್ವೇದ, ಸಾಮವೇದ ಮತ್ತು ಅಥರ್ವ/ನ/ವೇದ.
ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ತಮ್ಮ ಧರ್ಮವು ಶಾಶ್ವತ (ಸನಾತನ - सनातन) ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ವೇದಗಳು (वेद) ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ. ವೇದಗಳು ಸಂಹಿತೆಗಳನ್ನು (संहिता) (ಸ್ತುತಿಗೀತೆಗಳು) ಮತ್ತು ಬ್ರಾಹ್ಮಣಗಳನ್ನು (ब्राह्मणा) (ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಿಗಳು, ಇತ್ಯಾದಿ) ಒಳಗೊಂಡಿವೆ.
ಕಾಲಾವಧಿ (PERIOD)
ಋಗ್ವೇದ ಸಂಹಿತೆ (ऋग्वेद संहिता): ಕ್ರಿ.ಪೂ. 1500
ಐತರೇಯ (ऐतरेय), ಕೌಶೀತಕಿ (कौशितकी) ಯಂತಹ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಗಳು: ಕ್ರಿ.ಪೂ. 900 - ಕ್ರಿ.ಪೂ. 600
ಆರಣ್ಯಕಗಳು (आरण्यक) (ಕಾಡಿನ ಒಡಂಬಡಿಕೆಗಳು): ಇವು ಧಾರ್ಮಿಕ-ತಾತ್ವಿಕ ಸ್ವಭಾವದವಾಗಿದ್ದು, ಬ್ರಾಹ್ಮಣಗಳ ಕೊನೆಯ ಭಾಗವನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ. ಕ್ರಿ.ಪೂ. 600
ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು (उपनिषद्): ಇವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಕುರಿತು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಆರಣ್ಯಕಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ. ಕ್ರಿ.ಪೂ. 600
ವೇದಗಳ ವಿಭಾಗಗಳು
ವೇದಗಳನ್ನು (वेद) (ಕ್ರಿ.ಪೂ. 1500 ಮತ್ತು ಕ್ರಿ.ಪೂ. 600 ರ ನಡುವೆ ರಚಿಸಲಾಗಿದೆ) ಮೂರು ವಿಭಾಗಗಳಾಗಿ (ಕಾಂಡಗಳಾಗಿ - कांड) ವಿಂಗಡಿಸಬಹುದು, ಅವುಗಳೆಂದರೆ:
- ಉಪಾಸನಾ (उपासन) (ಪ್ರಾರ್ಥನೆ/ಪೂಜೆ)
- ಕರ್ಮ (कर्मा) (ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಿಗಳು)
- ಜ್ಞಾನ (ज्ञान) (ಅರಿವು/ತಿಳುವಳಿಕೆ)
ವಿವರಣೆ (EXPLANATION)
ಉಪಾಸನಾ (उपासन): ಇದರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಹಿತೆಗಳು (संहिता) ಬರುತ್ತವೆ. ಇವು ಬೆಳಕು, ಕತ್ತಲೆ, ಗಾಳಿ, ನೀರು, ಮಳೆ ಇತ್ಯಾದಿ ನಿಸರ್ಗದ ಶಕ್ತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿಸ್ಮಯ ಮತ್ತು ಗೌರವದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ.
ಕರ್ಮ (कर्मा): ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಯಜ್ಞ ಯಾಗಾದಿಗಳ ವಿಧಿವಿಧಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರಿಸುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಗಳು ಈ ಕರ್ಮ ವಿಭಾಗದ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತವೆ.
ಜ್ಞಾನ (ज्ञान): ಆರಣ್ಯಕಗಳಿಂದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸಲ್ಪಡುವ ಜ್ಞಾನ ಕಾಂಡವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಆತ್ಮದ ಸ್ವರೂಪ ಮತ್ತು ಅದರ ಗತಿಯ (ಹಣೆಬರಹ) ಬಗ್ಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ.
ಉಪನಿಷತ್ತು (UPANISHAD)
ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು ಧ್ಯಾನ, ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನದ ಕುರಿತು ಚರ್ಚಿಸುವ ಪಠ್ಯಗಳಾಗಿವೆ.
**
ಆತ್ಮ (SOUL)
ಆತ್ಮದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆ: ಕ್ರಿ.ಪೂ. 900 - ಕ್ರಿ.ಪೂ. 600
ಆತ್ಮ ಮತ್ತು ಅದರ ಗತಿಯ (destiny) ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯು, ಇತರ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯಗಳಂತೆ, ಶತಮಾನಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ಹಂತಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿದೆ.
ಋಗ್ವೇದ ಮತ್ತು ಅಥರ್ವ (अथर्व) ವೇದಗಳ ಸಂಹಿತೆಗಳು ಹೇಳುವಂತೆ, ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮರಣ ಹೊಂದಿದಾಗ, ಆತನ ಚೇತನವು (ಪ್ರಾಣ - pran, ಉಸಿರು; ಅಸು - breathing; ಅಥವಾ ಮನಃ - manah, ಬುದ್ಧಿ, ಇದನ್ನು ಅಜೋ ಭಾಗೋ - ajo bhago, ಅಂದರೆ ಹುಟ್ಟಿಲ್ಲದ ಭಾಗ ಎಂದು ನಿರೂಪಿಸಲಾಗಿದೆ) ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಬಹುದಾದ ಒಂದು ನೆಲೆಸುವ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಎಂದಿಗೂ ನಿಲ್ಲದ ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣ ಜೀವನವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತದೆ.
ಶತಪಥ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಮತ್ತು ಇತರ ನಂತರದ ವೈದಿಕ ಕೃತಿಗಳು ಆತ್ಮವನ್ನು ಆತ್ಮನ್ (आत्मन) ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸುತ್ತವೆ. ಇವು ಧರ್ಮ (धर्म) ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಅದರ ಉತ್ತಮ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತು ನೀಡುತ್ತವೆ. ಧರ್ಮವನ್ನು ಬಲದ ಬಲ (ಕ್ಷಾತ್ರಸ್ಯ ಕ್ಷಾತ್ರಂ - kshatrasya kshatram) ಎಂದು ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಮರಣದ ನಂತರ ಎಲ್ಲಾ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಇನ್ನೊಂದು ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಪುನಃ ಜನಿಸುತ್ತಾರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಒಳ್ಳೆಯ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟ ಕಾರ್ಯಗಳ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಸುಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ ಅಥವಾ ನೋವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾರೆ.
end- piece of history written sometime ಇನ್ 2013
***
