30 Apr 2024 - recollections
ನೆನಪು
Dūra dūra...
hārōṇa bā.. hārōṇa bā
On April 11, 2024, at Bugle Park, a woman delivered a captivating rendition of a song, earning widespread praise for her talent, enthusiasm, and energy. I was thoroughly impressed by her performance, even though I didn't recognize the tune. Strangely, the melody brought back memories of a song from the Kannada film 'Chinnari Mutta':
Rekke iddare sāke?
hakkige bēku bānu bayalali tēluta tānu
myāle hārōke
I’m not here to compare or discuss the two songs, but rather to share a personal memory that immediately resurfaced. While we often forget many details of our childhood, certain incidents remain vividly etched in our minds. One such moment from my past is particularly noteworthy, and I want to share it below.
I vividly recall being directly admitted to the 2nd standard at Vanita Sadana Primary School in Krishnamurthy Puram, Mysuru, thanks to my father's connections. Shortly after that, a new family moved in next door, and to my surprise, the girl was none other than my classmate, Kalpana. As the youngest child, I was glued to my mother’s side, accompanying her everywhere. My mother quickly befriended Kalpana’s mother. I, however, was fascinated by the guava tree in their backyard, which was always laden with sweet fruits. While my mother chatted with Kalpana’s mother, I would slyly glance at the tree. Noticing my interest, Kalpana's mother would kindly offer me some fruit. Once she realized Kalpana and I were classmates, she would occasionally send Kalpana over to our home to play with me.
As time passed, we moved up to the 3rd standard. Around that time, our neighbours relocated to a new home opposite the Jayanagar Post Office, only 300 meters away. However, my mother never visited their new place, and consequently, neither did I. That period marked a shift in our class; the boys began to socialize exclusively with other boys, and interacting with girls, either inside or outside the classroom, was generally discouraged. When we reached the 6th standard, our teacher, Rajalakshmi, introduced a mixed seating arrangement, pairing boys and girls. Kalpana ended up sitting right next to me, but despite the close proximity, we didn't exchange a single word that entire year or the next. The social divide between boys and girls remained, and there was simply no interaction between us.
Now, in April 2024, I’ve learned that Kalpana had moved to Andhra Pradesh for her high school education. However, she eventually returned to Mysuru and joined the very same college where I pursued my Pre-University Course (PUC). We were in different streams—she was in Science, while I was in Commerce. Interestingly, I was completely unaware that she was a student in the same college as me.
Years passed, and in 1983, while I was in Mumbai, the renowned "Benaka" theatre troupe, led by Kannada film actor Sunderraj, performed the play "Jokuraswamy" at the Karnataka Sangh Auditorium in Mahim, Matunga West. After the play, Sunderraj introduced the cast. When he mentioned Kalpana's name, he praised her with the phrase, "Our troupe's sparkle" (namma taṇḍada meragu). Hearing that name instantly reminded me of my childhood classmate. I rushed to the greenroom to confirm if it was the same person, but unfortunately, I couldn't meet her due to the massive crowd of Mumbaikar Kannadigas gathered, all eager to meet the actors.
Years later, I decided to meet some friends at Bugle Park in Basavanagudi, Bangalore. Yesterday, April 11, 2024, I met a woman who introduced herself as Kalpana, associated with the 'Benaka' drama troupe. After five and a half decades, I was stunned, and my mind flooded with memories of my primary school days. I waited patiently for the organized formalities to conclude. As Kalpana prepared to leave for her rehearsals, I mustered the courage to approach her, despite having little hope, and asked her about her schooling.
Ohh! She was the same Kalpana—still so active and enthusiastic. May God keep her this way for many more years to come.
I’ve never been a Facebook user, and that remains unchanged. However, I did feel a brief moment of curiosity when a close friend sent me a link. As I opened it, I saw a suggestion: "Suresh, you may like to join..." The first option that caught my eye was the "Seniors Travel Group". On a whim, I clicked and joined. My initial intention was to find a travel companion for my wife's friend—who lives nearby—to share lodging expenses for a trip we had already booked. Unfortunately, my request didn't elicit any response. But that, as they say, is a separate story.
My heartfelt thanks go to Mr. Balasubramanianji for organizing the Bugle Park meet. I'm grateful for the opportunity to attend and deeply appreciate the effort he put into making it happen. Traveling from Mysuru was well worth it!
ದೂರ ದೂರ: ಒಂದು ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪು ಜೀವಂತವಾದ ಕಥೆ
ದೂರ ದೂರ...
ಹಾರೋಣ ಬಾ.. ಹಾರೋಣ ಬಾ
ಏಪ್ರಿಲ್ ೧೧, ೨೦೨೪ ರಂದು, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬ್ಯೂಗಲ್ ಪಾರ್ಕ್‌ನಲ್ಲಿ (Bugle Rock Park), ಒಬ್ಬ ಮಹಿಳೆ ಅತ್ಯಂತ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಒಂದು ಹಾಡನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿದರು. ಅವರ ಪ್ರತಿಭೆ, ಉತ್ಸಾಹ ಮತ್ತು ಚೈತನ್ಯವು ಎಲ್ಲರ ಮೆಚ್ಚುಗೆಗೆ ಪಾತ್ರವಾಯಿತು. ಆ ಹಾಡು ಯಾವುದೆಂದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಆ ರಾಗ ಮತ್ತು ಅವರ ಪ್ರದರ್ಶನದಿಂದ ನಾನೂ ಪ್ರಭಾವಿತನಾದೆ. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ, ಆ ಹಾಡು ನನಗೆ ಕನ್ನಡ ಚಲನಚಿತ್ರ **'ಚಿನ್ನಾರಿ ಮುತ್ತ'**ದ ಹಾಡೊಂದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿತು:
ರೆಕ್ಕೆ ಇದ್ದರೆ ಸಾಕೆ?
ಹಕ್ಕಿಗೆ ಬೇಕು ಬಾನು, ಬಯಲಲಿ ತೇಲುತ ತಾನು
ಮ್ಯಾಲೆ ಹಾರೋಕೆ..
ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಆ ಎರಡು ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹೋಲಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಒಂದು ವೈಯಕ್ತಿಕ ನೆನಪನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಾವು ಬಾಲ್ಯದ ಅನೇಕ ವಿವರಗಳನ್ನು ಮರೆತರೂ, ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳು ನಮ್ಮ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿ ಉಳಿದಿರುತ್ತವೆ. ನನ್ನ ಹಿಂದಿನ ಜೀವನದ ಅಂತಹ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಘಟನೆಯನ್ನು ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ.
ಬಾಲ್ಯದ ನೆರೆಹೊರೆಯವಳು
ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಕೃಪೆಯಿಂದ, ನಾನು ಮೈಸೂರಿನ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿಪುರಂನಲ್ಲಿರುವ ವನಿತಾ ಸದನ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಎರಡನೇ ತರಗತಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆದಿದ್ದು ನನಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ. ಇದರ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ, ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಗೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಕುಟುಂಬವು ಬಂದಿತು. ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುವಂತೆ, ಆ ಹುಡುಗಿ ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಅಲ್ಲ, ನನ್ನ ಸಹಪಾಠಿ ಕಲ್ಪನಾ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಿರಿಯ ಮಗುವಾಗಿದ್ದ ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನ ತಾಯಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದೆ, ಅವರು ಹೋದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಅವರ ಜೊತೆಯೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ತಾಯಿ ಬೇಗನೆ ಕಲ್ಪನಾ ಅವರ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸಿದರು. ಅವರ ಹಿತ್ತಲಿನಲ್ಲಿದ್ದ, ಸಿಹಿ ಹಣ್ಣುಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದ ಸೀಬೆ (ಪೇರಲೆ) ಮರವು ನನ್ನನ್ನು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನ ತಾಯಿ ಕಲ್ಪನಾ ಅವರ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ನಾನು ಕದ್ದು ಆ ಮರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಕಲ್ಪನಾ ಅವರ ತಾಯಿ, ದಯೆಯಿಂದ ನನಗೆ ಕೆಲವು ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಲ್ಪನಾ ಮತ್ತು ನಾನು ಒಂದೇ ತರಗತಿಯವರು ಎಂದು ತಿಳಿದ ನಂತರ, ಅವರು ಆಗೊಮ್ಮೆ ಈಗೊಮ್ಮೆ ಕಲ್ಪನಾಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಆಟವಾಡಲು ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಹೆಚ್ಚಿದ ಅಂತರ
ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ, ನಾವು ಮೂರನೇ ತರಗತಿಗೆ ಬಂದೆವು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ನೆರೆಹೊರೆಯವರು ಕೇವಲ ೩೦೦ ಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಜಯನಗರ ಪೋಸ್ಟ್ ಆಫೀಸ್‌ನ ಎದುರಿನ ಹೊಸ ಮನೆಗೆ ಸ್ಥಳಾಂತರಗೊಂಡರು. ಆದರೆ, ನನ್ನ ತಾಯಿ ಅವರ ಹೊಸ ಮನೆಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನಾನೂ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ತರಗತಿಯ ಹುಡುಗರು ಇತರ ಹುಡುಗರೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಬೆರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು, ಮತ್ತು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಹೊರಗೆ ಹುಡುಗಿಯರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಯಿತು. ನಾವು ಆರನೇ ತರಗತಿಗೆ ಬಂದಾಗ, ನಮ್ಮ ಶಿಕ್ಷಕಿ ರಾಜಲಕ್ಷ್ಮಿ ಅವರು ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಬೆರೆಸಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದರು. ಆಗ ಕಲ್ಪನಾ ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಳು. ಆದರೆ, ನಾವು ಅಷ್ಟು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ಆ ವರ್ಷವಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷವಾಗಲಿ ನಾವು ಒಂದು ಮಾತನ್ನೂ ವಿನಿಮಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರ ನಡುವಿನ ಅಂತರ ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿದು, ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಭಾಷಣೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ವರ್ಷಗಳ ನಂತರದ ಪ್ರಸಂಗಗಳು
ಈಗ, ಏಪ್ರಿಲ್ ೨೦೨೪ರಲ್ಲಿ ತಿಳಿದಿರುವ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ, ಕಲ್ಪನಾ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಆಂಧ್ರ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ತೆರಳಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಅವರು ಮೈಸೂರಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ, ನಾನು ಪಿಯುಸಿ (Pre-University) ಓದಿದ ಅದೇ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡರು. ಆದರೆ ಅವರು ವಿಜ್ಞಾನ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ನಾನು ವಾಣಿಜ್ಯ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಆಶ್ಚರ್ಯವೆಂದರೆ, ಅವರು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಅದೇ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ.
ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದುಹೋದವು, ಮತ್ತು ೧೯೮೩ ರಲ್ಲಿ, ನಾನು ಮುಂಬೈಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಕನ್ನಡ ಚಲನಚಿತ್ರ ನಟ ಸುಂದರರಾಜ್ ನೇತೃತ್ವದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ "ಬೆನಕ" ರಂಗ ತಂಡವು ಮಾಹಿಮ್, ಮಾಟುಂಗಾ ವೆಸ್ಟ್‌ನ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಂಘದ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ "ಜೋಕುರಸ್ವಾಮಿ" ನಾಟಕವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿತು. ನಾಟಕದ ನಂತರ, ಸುಂದರರಾಜ್ ನಟರನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವಾಗ, ಕಲ್ಪನಾ ಅವರ ಹೆಸರನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿ, ಅವರನ್ನು "ನಮ್ಮ ತಂಡದ ಮೆರಗು" ಎಂದು ಹೊಗಳಿದರು. ಆ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ, ನನಗೆ ನನ್ನ ಸಹಪಾಠಿ ಕಲ್ಪನಾ ನೆನಪಾದಳು ಮತ್ತು ಅದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ಎಂದು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾನು ಗ್ರೀನ್‌ರೂಮ್‌ಗೆ ಧಾವಿಸಿದೆ. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ನಟರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಉತ್ಸುಕರಾಗಿದ್ದ ಮುಂಬೈ ಕನ್ನಡಿಗರ ದಟ್ಟಣೆಯಿಂದಾಗಿ ನನಗೆ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಐದೂವರೆ ದಶಕಗಳ ನಂತರದ ಭೇಟಿ
ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದ ನಂತರ, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಸವನಗುಡಿಯ ಬ್ಯೂಗಲ್ ಪಾರ್ಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ನಾನು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ನಿನ್ನೆ, ಏಪ್ರಿಲ್ ೧೧, ೨೦೨೪ ರಂದು, 'ಬೆನಕ' ನಾಟಕ ತಂಡಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕಲ್ಪನಾ ಎಂದು ತನ್ನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಂಡ ಮಹಿಳೆಯೊಬ್ಬರನ್ನು ನಾನು ಭೇಟಿಯಾದೆ. ಐದೂವರೆ ದಶಕಗಳ ನಂತರ, ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು ಮತ್ತು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲಾ ದಿನಗಳ ನೆನಪುಗಳು ಮರುಕಳಿಸಿದವು. ಔಪಚಾರಿಕ ಸಂಭಾಷಣೆ ಮುಗಿಯುವವರೆಗೆ ನಾನು ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕಲ್ಪನಾ ಅವರು ತಾಲೀಮುಗೆ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧರಾದಾಗ, ನಾನು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ, ಕಡಿಮೆ ಭರವಸೆಯೊಂದಿಗೆ ಅವರನ್ನು ಸಮೀಪಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಣದ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದೆ.
ಓಹ್! ಅವರೇ ಅದೇ ಕಲ್ಪನಾ - ಇಂದಿಗೂ ಅದೇ ಉತ್ಸಾಹ, ಚೈತನ್ಯ ಮತ್ತು ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ. ದೇವರು ಅವರಿಗೆ ಇನ್ನು ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಇದೇ ರೀತಿ ಇರಲು ಹರಸಲಿ.
ಒಂದು ಹೊಸ ಆರಂಭದ ಕಥೆ
ನಾನು ಎಂದಿಗೂ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ ಬಳಸುವವನಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಆ ಅಭ್ಯಾಸ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಒಬ್ಬ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತ ಲಿಂಕ್ ಕಳುಹಿಸಿದಾಗ ನನಗೆ ಕ್ಷಣಿಕ ಕುತೂಹಲ ಉಂಟಾಯಿತು. ನಾನು ಅದನ್ನು ತೆರೆದಾಗ, "ಸುರೇಶ್, ನೀವು ಸೇರಲು ಇಷ್ಟಪಡಬಹುದು..." ಎಂಬ ಸಲಹೆ ಕಂಡಿತು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಮೊದಲ ಆಯ್ಕೆಯು "ಸೀನಿಯರ್ಸ್ ಟ್ರಾವೆಲ್ ಗ್ರೂಪ್" ಆಗಿತ್ತು. ಒಂದು ಆವೇಗದಲ್ಲಿ, ನಾನು ಕ್ಲಿಕ್ ಮಾಡಿ ಸೇರಿಕೊಂಡೆ. ನನ್ನ ಆರಂಭಿಕ ಉದ್ದೇಶವು, ನಮ್ಮ ಈಗಾಗಲೇ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೆ, ನನ್ನ ಪತ್ನಿಯ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗಾಗಿ, ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ, ವಸತಿ ವೆಚ್ಚಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಬ್ಬ ಪ್ರಯಾಣದ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯುವುದಾಗಿತ್ತು. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ನನ್ನ ವಿನಂತಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದು ಬೇರೆ ಕಥೆ.
ಬ್ಯೂಗಲ್ ಪಾರ್ಕ್ ಭೇಟಿಯನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದ ಶ್ರೀ ಬಾಲಸುಬ್ರಮಣಿಯನ್ ಜಿ ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಾನು ಕೃತಜ್ಞನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಸಲು ಅವರು ಹಾಕಿದ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ನಾನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಪ್ರಶಂಸಿಸುತ್ತೇನೆ. ಮೈಸೂರಿನಿಂದ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದ್ದು ಸಾರ್ಥಕವಾಯಿತು!
***
No comments:
Post a Comment