30 Dec 2002 - Imaginative story
ನಾನೊಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬರಹಗಾರ. ನಮ್ಮೂರಿನ ಸಾವಿರಾರು ಬಡ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಪೈಕಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬ. ಸಾಹಿತಿ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಕಣ್ಣೆದುರು ಹಾದುಹೋಗುವುದು ಆ ಬಿಳೀ ಜುಬ್ಬಾ-ಪೈಜಾಮದ ಉಡುಗೆ. ನಮ್ಮೂರಿನ ಕೆಲವು ಸಾಮಾನ್ಯ ಬರಹಗಾರರು, ತಾವೊಬ್ಬ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಸಾಹಿತಿಯಂತೆ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು, ತಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಒಂದೇ ರೇಷ್ಮೆಯ ಬಿಳೀ ಪಂಚೆ/ಪೈಜಾಮ ಮತ್ತು ಬಿಳೀ ಜುಬ್ಬವನ್ನು ಧರಿಸಿರುತ್ತಾರೆ. ಇವರು ಎಲ್ಲಾ ಸಮಾರಂಭಗಳಿಗೆ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಮೊದಲೇ ಬಂದು, ಒಂದೂ ನಿಮಿಷ ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡದೆ, ಒಂದೇ ಕಡೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳದೆ, ಅಲ್ಲಿಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಸಮಾರಂಭ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ತಾವು ಮೊದಲೇ ಕರವಸ್ತ್ರ ಹಾಕಿ ಕಾಯ್ದಿರಿಸಿದ ಮೊದಲ ಅಥವಾ ಎರಡನೇ ಸಾಲಿನ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದಾಗ ನನಗೆ ಹೀಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ ತಪ್ಪಿರಲೂಬಹುದು, ಇರಲಿ ಬಿಡಿ.
ಈ ಬಿಳೀ ಜುಬ್ಬಾ-ಪೈಜಾಮವನ್ನು ಅವರು ಬಹುಶಃ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ಭಾವಿ ಮಾವನಿಂದ ಪಡೆದಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಉಪಯೋಗಿಸದೆ ಭದ್ರವಾಗಿ ಕಾಪಾಡಿ, ಇಂತಹ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮಾರಂಭಗಳಿಗಾಗಿಯೇ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ವರ್ಷ ಕಳೆದಂತೆ, ತಾವೊಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಾಹಿತಿಯೆಂದು ತಿಳಿದರೂ, ತಮ್ಮ ಈ ವಿಶೇಷ ಉಡುಗೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ತೊಳೆದು, ಉಜಾಲಾ ಬಳಸಿ ಆದಷ್ಟು ಉಜ್ವಲಗೊಳಿಸಿ, ಸಭೆ-ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಮೆರೆಯುವುದನ್ನು ಬಿಡಲು ಮನಸ್ಸು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ.
ನನಗೂ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ರೇಷ್ಮೆ ಮೋಗಟ (ಪಂಚೆ) ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಅರ್ಧಾಂಗಿ ಅದನ್ನು ಧರಿಸಲು ನನಗೆ ಬಿಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದು ತನ್ನ ತಂದೆ ಕೊಟ್ಟ ಉಡುಗೊರೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಆ ಉಡುಪನ್ನು ಕೇವಲ ಹಬ್ಬ-ಹರಿದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಹೊರತೆಗೆಯುತ್ತಾಳೆ. "ಬೇಕಿದ್ದರೆ ನಿಮ್ಮ ಹಣದಿಂದ ಹೊಸ ರೇಷ್ಮೆ ಫ್ಯಾನ್ಸಿ ಡ್ರೆಸ್‌ ಹೊಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ" ಎಂದು ಗೇಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ.
ಹೊಸ ರೇಷ್ಮೆ ಬಟ್ಟೆಯಿಂದ ಈ ಉಡುಪನ್ನು ಹೊಲಿಸಲು ಬಹಳಷ್ಟು ಹಣ ಬೇಕಲ್ಲಾ, ಅಷ್ಟೊಂದು ಹಣ ನನ್ನ ಬಳಿ ಎಲ್ಲಿದೆ? ಹಾಗಾಗಿ, ನಾನು ಬರೆದ ಕಥೆ, ನಾಟಕ, ಕವನಗಳನ್ನು ಮಾರಿ ಹಣ ಗಳಿಸಿದ ಮೇಲೆಯೇ ಈ ಉಡುಪನ್ನು ಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ಆ ಸಮಯ ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ಲಭ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ನಾನು ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಾಹಿತಿಗಳಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ, ಅಂದರೆ ಈ ಕೆಳ-ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದವರಂತೆ ಇದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ, ಒಂದೂವರೆ ಆಣೆಯ ಗಲ್ಲಿಯಲ್ಲಿರುವ ರಿಯಾಯಿತಿ ಮಾರಾಟದ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ (discount sale) ಸೇಲಂನ ಹತ್ತಿ ಪಂಚೆಯನ್ನು ಕೊಂಡೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಖಾದಿ ಭಂಡಾರದ 40% ರಿಯಾಯಿತಿಗಾಗಿ ಗಾಂಧಿ ಜಯಂತಿಯವರೆಗೆ ಕಾಯ್ದು, ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2 ರಂದೇ ಒಂದು ಬಿಳಿಯ (ಏಕೋ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಳದಿಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ) ಖಾದಿ ಜುಬ್ಬಾ ಖರೀದಿಸಿದೆ. ನನ್ನನ್ನು ಸಾಹಿತಿಯೆಂದು ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಈ ಖರೀದಿ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕಿಲ್ಲ ತಾನೇ?
ನಾನು ಕಳಿಸಿದ ಕವಿತೆ, ಕಥೆ, ನಾಟಕ ಯಾವುದು ಸಹ ಒಂದೂ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಾಗಲಿ, ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಾಗಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗದಿದ್ದಾಗ, ಛಲ ಬಿಡದ ತ್ರಿವಿಕ್ರಮನಂತೆ ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಒಬ್ಬ ಪ್ರಕಾಶಕರನ್ನು ಹುಡುಕಿ ನನ್ನ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲೇಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ.
ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದೆಲ್ಲದರ ಹಸ್ತಪ್ರತಿ (ಹಡಪಾ) ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಮಾವ ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟ ಹಣದಿಂದ ಬ್ಲಾಕ್‌ಬೋರ್ಡ್ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದೆ. ಮೂರನೇ ತರಗತಿಯ ಸ್ನೇಹವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು, ಆ ಲಂಗೋಟಿ ಗೆಳೆಯನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಧ್ವಜ ನೆಟ್ಟಿದ್ದೂ (ಕಷ್ಟದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದದ್ದು) ಆಯಿತು.
ದಿನವೂ ಅವೆನ್ಯೂ ರಸ್ತೆ, ಬಳೆಪೇಟೆ, ಚಿಕ್ಕಪೇಟೆ, ಬಸವನಗುಡಿ, ಮಲ್ಲೇಶ್ವರ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಸುತ್ತಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಕಾಶಕರು ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮನದಲ್ಲೇ ಅರಿತುಕೊಂಡು, ತಮ್ಮ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ಒಂದೊಂದು ಕಾರಣಗಳ ಮೂಲಕ ತಿಳಿಸಿ ನನ್ನನ್ನು ಓಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು.
ಕೆಲವರು, ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಒಂದು ವರ್ಷದಷ್ಟು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಕೆಲಸ ಬಾಕಿ ಇದೆಯೆಂದರು. ಇದು ಹ್ಯಾರಿ ಪಾಟರ್, ಸ್ಪೈಡರ್‌ಮ್ಯಾನ್ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಅವರು ಹೇಳುತ್ತಿರುವ ಸತ್ಯ ಎಂದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಮುಂದಿನ ವರ್ಷದ ಅವಕಾಶಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಏನೂ ತಿಳಿಯದವನಂತೆ ನಟಿಸಿ, ಆರು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹೇಳಿ ಹೊರಬಂದೆ.
ಇನ್ನು ಮಾರ್ವಾಡಿ ಪ್ರಕಾಶಕರು, ಪ್ರಕಟಣೆಗೆ ಬೇಕಾಗುವ ಶೇಕಡಾ ೧೦೦ ರಷ್ಟು ಖರ್ಚಿನ ಮೊತ್ತವನ್ನು ಭದ್ರತಾ ಠೇವಣಿಯಾಗಿ (deposit) ಇಡಲು ಸೂಚಿಸಿದರು. ಪುಸ್ತಕಗಳು ಮಾರಾಟವಾದಂತೆ ಕಂತುಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹಿಂತಿರುಗಿಸುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದರು. ಎಲ್ಲಾ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಮಾರಾಟವಾದ ಮೇಲೆ ಮುಂದಿನ ಪ್ರಕಟಣೆಗಳಲ್ಲಿ ರಾಯಲ್ಟಿ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡೋಣವೆಂದರು.
ಹಲವಾರು ಪ್ರಕಾಶಕರು, ತಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಹಳೇ ಲೀಡ್ ಪ್ರಿಂಟ್‌ಗಳ ಮತ್ತು ಮಗ್ಗದ ಯಂತ್ರದಂತಹ ಮುದ್ರಣ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ, ಈಗ ಹೊಸ ಆಫ್‌ಸೆಟ್‌ಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರು. ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಸಾಲ ಸಿಕ್ಕ ನಂತರ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಕಾಶನ ಮಾಡಲು ಯೋಚಿಸೋಣ ಎಂದರು. ಬ್ಯಾಂಕಿನ ಸಾಲ ಯಾವಾಗ ಸಿಗಬಹುದೆಂದು ಕೇಳಿದಾಗ, ಸಾಲಕ್ಕಾಗಿ ಇನ್ನೂ ಅರ್ಜಿಯನ್ನೇ ಸಲ್ಲಿಸಿಲ್ಲ ಎಂದರು.
ಮತ್ತೂ ಕೆಲವರು, ಅಂದರೆ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರಕಾಶಕರು, ಹೊಸ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಪ್ರಕಟಣೆಗಳಿಂದ ತಮಗಾದ ಕಹಿ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ದುರಂತವನ್ನು ತೋಡಿಕೊಂಡರು. ತಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ಸ್ವಂತ ಮನೆಯನ್ನು ಮಾರಿ ಈಗ ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವುದಾಗಿಯೂ, ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಯ ಬಚ್ಚಲುಮನೆಯ ಅಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಜೋಡಿಸಿ ಉರುವಲಿಗೆ (ಸೌದೆಗೆ) ಉಪಯೋಗಿಸುವುದಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದರು. ಇದರಿಂದ ಕಟ್ಟಿಗೆಯ ಖರ್ಚಾದರೂ ಉಳಿಯಬಹುದೆಂದು ಅವರ ವಾದ.
ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ... ಅಯ್ಯೋ ಬೇಡ ಬಿಡಿ. ಫಲಿತಾಂಶ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇದೆಯಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಯಾಕೆ ನೀವು ನನ್ನ ಕಷ್ಟವನ್ನು (ಗೊತ್ತು) ಕೇಳಬೇಕು?
ಬೋರೇಗೌಡ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದು ಎಲ್ಲಾ ಪೇಟೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿ, ಹಾಗೆಯೇ ಮೈಸೂರಿಗೂ ಹೋಗಿ, ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನೂ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಆನೆಯ ಅಂಬಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದನು. ನಾನಾದರೋ, ಒಬ್ಬನೇ ಬರಲು ಕೂಡ ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಪರದಾಡಿದ್ದೆ ಎಂದು ಆ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು. ಇನ್ನು ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಕರೆತರಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವೆಂದು ನನ್ನನ್ನೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡೆ.
ವಾಪಸ್ಸು ಹೋಗಲು ಸ್ನೇಹಿತನಿಂದ ಸಾಲ ಪಡೆದು (ಅವನು ಸಾಲ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕೊಟ್ಟ, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಅವನ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ನಾನು ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು!) ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದ ಕಡೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಲು ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ತಿಂಗಳಾದ ನವೆಂಬರ್‌ನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಛಲದ ಯಾತ್ರೆ ಫಲಕಾರಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಮೇಲೆ ಕಾಣಿಸುವ ಚಿತ್ರ ನೋಡಿ ಅದನ್ನು ಓದಿಕೊಂಡು ಬೇರೆ ದಾರಿ ಕಾಣದೆಯೇ ನನ್ನನ್ನೇ ನಾನು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
***
chala yatre-The Poor Man's Literary Quest Imaginative story
I'm just a common writer, one of thousands of striving wordsmiths in our small town. The very idea of a "writer" conjures the familiar image of the white jubba and pyjama. I've observed my peers—the self-appointed literary elite—wearing their single, pristine silk white dhoti or pyjama and jubba, likely a wedding gift from a father-in-law. They treat it like a relic, reserved only for literary functions. They arrive thirty minutes early, restlessly patrol the hall, and then claim their reserved first or second-row seat, marked precisely with a handkerchief. Perhaps I'm misjudging their intentions, but that's the performance I see.
They cling stubbornly to this uniform. They wash it with Ujaala until it practically glows, refusing to abandon the flashiness even as time confirms their ordinary status.
I, too, received a silk cloth (mogatu) at my wedding, but my wife guards it fiercely. "It was my father's gift," she says, only bringing it out for festivals. "Go buy a new silk fancy dress with your own money," she scoffs.
A new silk outfit requires considerable funds—money I simply don't have. I decided I would only acquire it after my works—my stories, plays, and poems—were successfully sold. Alas, that day remains elusive. Resigned to my station as a lower-middle-class author, I settled for less. I bought a Salem cotton dhoti from a discount shop on a backstreet. Then, I patiently waited for the Khadi Bhandar's 40% Gandhi Jayanti sale. On October 2nd, I finally purchased a white (though slightly yellowed) Khadi jubba. It was, of course, a required investment for my newfound literary identity.
The Search for a Publisher
When not one of my submissions appeared in any daily or weekly paper, I became a determined figure, resolved to find a publisher and see my book in print. Using the cash my father-in-law gave me for Deepavali, I took the Black Board bus to Bangalore with all my manuscripts. I looked up a third-grade friend and camped out at his house for a month.
Day after day, I walked the famous markets—Avenue Road, Balepet, Chickpet, Basavanagudi, and Malleshwaram. The publishers, sensing my desperation, offered polite but helpless excuses to turn me away.
Some claimed a year's backlog of work. Though I knew they were just hedging in the age of Harry Potter and Spiderman, I played the naïve hopeful, promising to return in six months for a "next year's chance."
The Marwari publishers were more pragmatic: they demanded a 100% deposit to cover publishing costs, which they would refund in installments as sales came in. Royalties, they said, were only a conversation for future books, after the first run completely sold out.
Others showed me their ancient lead-print machinery, declaring plans to upgrade to offset printing. They said they'd consider my book once their bank loan was secured. When I asked when that might be, they admitted they hadn't yet applied.
Most of them simply poured out their bitter experiences with new writers. They spoke of selling personal property and now storing unsold books in the rented house's attic to be used as firewood, claiming it was a practical way to save on fuel costs.
The Unsuccessful Return
As for the outcome of my search... well, it's predictable. Why extend this tale of woe?
I couldn't help but compare my journey to the famous Boregowda, who at least managed to see the city's markets, and even took his wife to Mysore to sit in the elephant Ambaari (howdah). God knows the financial hell I went through just to travel alone. Bringing my wife along was an impossible dream.
I had to borrow money from my friend to buy a return ticket (a relief, otherwise I'd still be squatting there!). As I walked towards the bus station, I accepted that my determined quest in the Rajyotsava month of November had utterly failed. By looking at other hard working people, I haven't given hope yet.
***
No comments:
Post a Comment